Windhoek (Namibië)

Afgelopen week stondweer helemaal in het teken van het fietsen. Er waren ook nog wat problemen met visa aan de grens met Namibië (daarover later meer), maar met 825 km in 5 dagen (inderdaad 165 km/dag) was vooraf wel duidelijk dat het deze week vooral over het fietsen zou gaan.
De eerste dag was nog een opwarmertje met 140 km. De tweede dag stonden 160 km op het programma inclusief en ploegentijdrit over 40 km. Mijn fiets (mountainbike) en fietsconditie waren helaas niet toereikend om in het Nederlandse team te worden opgenomen. Toen ben ik maar voor de meute uitgefietst om finishfoto’s te kunnen maken. Er was geen vaste starttijd afgesproken, dus om zeker te weten dat ik als eerste bij de finish was heb ik er ook maar een tijdritje van gemaakt. Uiteindelijk ben ik in 1.17 gefinisht, net 5 minuten voor het (eerste) Deens team en dus net op tijd voor de foto’s. Het Nederlandse team (Bram, Bastiaan, Hendry en Bram) heeft uiteindelijk glansrijk gewonnen in 56 minuten met team USA op 2 (1.01) en team Canada (1.03) op plaats drie. Leuk om te doen zo’n tijdritje en het breekt de sleur van de tour een beetje.
De dag erna stond de langste etappe van de tour op het programma. 207 km, vlak, wind mee in de ochtend, tegenwind en flink wat regen in de middag. Mijn vaste fietsmaatje Shurez (Trinidad) was niet zo in vorm dus dat leverde mij veel kopwerk op. De dag eindigde bij de grens met Namibië, letterlijk en figuurlijk, want ondanks verschillende pogingen was de dame ter plaatse niet bereid Shurez een visum te verstrekken. De baas was vanwege de paasdagen niet aanwezig, dus er zat voor Shurez niets anders op dan te kamperen aan de grens en het de volgende dag weer proberen. Die ochtend zijn we met een groepje rijders en Sharita (tourleider) weer naar de grens gegaan. Na eindeloze pogingen (telefonisch) via het consulaat in Kaapstad, de immigratiedienst in Windhoek en op het vliegveld hebben we om 11.30 uur de handdoek in de ring moeten gooien en Shurez achter moeten laten. De enige mogelijkheid voor een visum was naar Gaberone afreizen en daar bij de ambassade een visum regelen. Dat betekent wel 800 km in de bus naar Gaberone en vervolgens nog 300 km in de bus naar Windhoek en dus geen tijd om te fietsen! Daar baalt Shurez verschrikkelijk van want tot nu toe had hij alles nog gefietst (EFI, Every Fucking Inch, in Tour d’Afrique termen). Ik hoop dat hij vandaag weer aansluit en mee kan fietsen richting Kaapstad. Helaas moest ik die dag nog 160 km fietsen, dus dat werd weer en lange tijdrit, alles wind tegen en hier en daar een bui. Uiteindelijk moest ik 15 km voor de finish stoppen omdat het echt te donker werd om verder te rijden. Om het fietsfeest compleet te maken heb ik de laatste dag meegefietst met de racers. Om een lang verhaal kort te maken, mijn dijbenen voelden aan het eind van die dag als beton, elke trap heuvelop deed pijn. De laatste kilometers richting Windhoek waren qua landschap wel weer een verademing met prachtige heuvels en schitterende vergezichten.
Ma goed met de 825 km van afgelopen week komt de finish nu wel echt dichtbij. Nog 8 dagen gravelwegen in Namibië (volgens Sharita het mooiste deel van de tour) en dan nog 6 dagen vlak asfalt in Zuid-Afrika. Maar goed nu eerst goed eten, alle praktische dingen regelen en zorgen dat ik klaar ben voor de volgende week. Met de kilometers van afgelopen wek en een avondje stappen in Windhoek is enig herstel wel dringend nodig.