Oranjerivier (grens Namibië - Zuid-Afrika)

It ain’t over till the fat lady sings zeggen ze wel. Dat geldt zeker voor ons ritje door Namibië. In Windhoek was iedereen (inclusief mijzelf) al een beetje in de feeststemming. Nog ‘even’ door Namibië en dan nog een paar dagen Zuid-Afrika, piece of cake! Dat viel mee en tegen. Qua fietsen was het weer flink aanpoten, maar dat werd meer dan goed gemaakt door het landschap.

Qua fietsen was het weer als vanouds, 1000 km in 8 dagen (totaal is nu 10.900 km) grotendeels op gravelwegen is op zich al goed voor veel fietsplezier :-). Het wordt helemaal leuk als het dan ook nog een paar dagen flink gaat regenen. Dan ontstaan er ineens rivieren op de weg (foto) en hele wegen die in een modderpoel veranderen. Hoogtepunt was ons ritje naar Bethanie, 31 km gravel dat in de loop van de nacht in een zuigende modderpoel was veranderd. Waar we ’s nachts nog droomden van gemiddelden van 25 km/uur was de realiteit 11 km/uur en flink doortrappen. De koffie en appelgebak ik Bethanie aan het eind maakten veel goed. Een dag later stond het water een meter hoog op de weg en hebben we de ‘rivier’ (foto) moeten oversteken via de naastgelegen spoorbrug. Het slotstuk van deze week was een etappe van 169 km naar de grens met Zuid-Afrika. Eerst 125 km op gravel door de oneindige leegte van de woestijn (bij Fish River Canyon, foto). Aan het eind nog 45 km over asfalt, uiteraard wind tegen en heuvelop:-). Alles bij elkaar goed genoeg voor mijn langste dag op de fiets (9 uur) en een paar flink verzuurde bovenbenen.

Qua landschap is Namibië echt weergaloos. De eindloos uitgestrekte woestijn/steppes met de heuvel en canyons op de achtergrond zijn ronduit indrukwekkend (foto). Fietsen door dat landschap versterkt het gevoel van wijdsheid en desolaatheid. Om een indruk te geven, Namibië is groter dan Frankrijk en heeft circa 1,5 mln inwoners. Tot het eind van de eerste wereldoorlog is het een Duitse kolonie geweest om daarna onderdeel van Zuid-Afrika te worden. Sinds de jaren negentig is Namibië zelfstandig, maar de banden met Zuid-Afrika zijn nog steeds hecht. Zo is de Zuidafrikaanse ‘Rand’ ook in Namibië een geaccepteerd betaalmiddel, één op één gekoppeld aan de Namibië dollar.

Bij Fish River Canyon kampeerden we bij het Canyon Roadhouse, een voormalige werkplaats verbouwd tot restaurant met kampeerfaciliteiten. Wat dat betreft is Namibië echt een andere wereld. Ineens zijn er schone toiletten, warme douches en goede restaurants. Om het verleden van het Roadhouse duidelijk te maken zijn de tuin van het roadhouse en een deel van het restaurant volgebouwd met oude auto’s (vooral Chevrolet, foto).

Tot zover een laatste bericht uit Namibië, nog 5,5 dagen fietsen en dan zijn we in Kaapstad. Uiteraard dan meer over onze laatste fietsdagen en wellicht een eerste terugblik op de ‘oogst’ van vier maanden fietsen door Afrika.