Kaapstad/Wageningen

Aan alles komt een eind, zelfs aan een fietstocht van Cairo naar Kaapstad. Na de rustdag aan de Oranjerivier was het ook in Zuid-Afrika toch nog wel stevig doorfietsen. De campings aan de Atlantische kust (inclusief duik in de (erg frisse) oceaan, zie foto) waren een cadeautje aan het eind van de fietstocht door Afrika.
De laatste dag stond geheel in het teken van de feestelijke intocht in Kaapstad. Na een ongekend luxe lunch aan het strand ging het in convooi met een paar honderd plaatselijk fietsers richting Kaapstad en Greenpoint Stadion. En passent hebben we nog een paar nieuwe fietspaden geopend die (na 34 jr voorbereiding)zijn geopend en moeten bijdragen aan het groene imago van Kaapstad. De laatste kilometers langs het oude -nu toeristisch fraai ontwikkelde - havengebied richting Greenpoint Stadion met uitzicht op de Tafelberg waren mooi en indrukwekkend. De onvermijdelijke ceremonie duurde als altijd te lang, maar als Nederlandse delegatie hebben we zo hier en daar de ceremonie een beetje op eigen wijze ingekleurd (zie foto's, over wilde haren gesproken :-).

Rest de vraag wat de fietstocht door Afrika nu eigenlijk heeft opgeleverd. Het is niet eenvoudig om daar nu al een sluitend antwoord op te geven, maar bij deze tocht een eerste aanzet.

Wat overheerst is het gevoel van een bijzondere ervaring en rijkdom van zoveel landen, landschappen, volkeren en contacten met medefietsers van over de hele wereld.
Ik geloof niet dat mijn wereldbeeld door de reis ingrijpend is veranderd. Wel is het besef versterkt dat Afrika cultureel zo anders is, dat ons alle bescheidenheid past bij het bedenken van 'oplossingen' voor Afrikaanse vraagstukken. Over het belang van noodhulp, basisinfrastructuur en onderwijs bestaat wat mij betreft geen twijfel. Maar verder is het toch vooral aan Afrika zelf om - binnen de randvoorwaarden van eerlijke handel - de eigen politiek, sociaal en economische ontwikkeling vorm te geven. Een mooi voorbeeld is de recente rol van de Afrikaanse Unie bij de revolutie / burgeroorlog in Libië. De Unie heeft nog een lange weg te gaan. Maar het is 10x beter dat de Afrikaanse leiders daar zelf werken aan een oplossing, dan wanneer de NAVO daar met het nodige geweld een oplossing probeert te forceren. Ik verwacht dat de Afrikaanse Unie op lange termijn een belangrijke bijdrage kan leveren aan meer stabiliteit en daarmee een gestage ontwikkeling van het hele continent.

Op een heel ander niveau heeft de reis mij een gevoel van tevredenheid en verwondering opgeleverd over de fysieke grenzen van mijn eigen lichaam. Het is bijzonder om te zien wat het lichaam qua hitte, qua, inspanning et cetera allemaal aan kan zolang het maar voldoende rust, voeding en drinken krijgt. Dat ging niet zonder slag of stoot maar met wat aanpassingen tijdens de tour ben ik uiteindelijk gezond en wel (wel 7 kg lichter) weer in Nederland terug gekomen.

In praktische zin was ik heel tevreden over mijn keuze voor de mountainbike (Merida). Met slechts 4 lekke banden (Schwalbe Marathon XR), een paar keer versnellingen bijstellen en af en toe een nieuwe ketting / tandwielen is de reis eigenlijk probleemloos verlopen. De topper had 71 lekke banden, inclusief een lekke band tijdens de intocht in Kaapstad.
Bij een volgende tocht zal ik wel meer aandacht besteden aan de fietsbroeken (last minute aankoop van matige fietsbroeken) en het zadel (beter uitttesten met lange fietstochten). Maar ook op dat vlak heb ik eigenlijk geen serieuze problemen gehad.

Heel anders ging het met de tent, na 8 breuken van tentstokken werden de stokken steeds een stukje korter en de tent steeds een stukje kleiner. Deze is dan ook in Kaapstad achtergebleven.

Tenslotte wil ik jullie graag bedanken voor de interesse voor mijn avontuur door Afrika. Het bijwerken van de weblog was voor mij een leuke manier om mijn ervaringen vast te leggen en te delen. De reacties hebben mij op lastige momenten echt geholpen om door te gaan en zoveel mogelijk te genieten van alles wat zich onderweg aandiende.

Oranjerivier (grens Namibië - Zuid-Afrika)

It ain’t over till the fat lady sings zeggen ze wel. Dat geldt zeker voor ons ritje door Namibië. In Windhoek was iedereen (inclusief mijzelf) al een beetje in de feeststemming. Nog ‘even’ door Namibië en dan nog een paar dagen Zuid-Afrika, piece of cake! Dat viel mee en tegen. Qua fietsen was het weer flink aanpoten, maar dat werd meer dan goed gemaakt door het landschap.

Qua fietsen was het weer als vanouds, 1000 km in 8 dagen (totaal is nu 10.900 km) grotendeels op gravelwegen is op zich al goed voor veel fietsplezier :-). Het wordt helemaal leuk als het dan ook nog een paar dagen flink gaat regenen. Dan ontstaan er ineens rivieren op de weg (foto) en hele wegen die in een modderpoel veranderen. Hoogtepunt was ons ritje naar Bethanie, 31 km gravel dat in de loop van de nacht in een zuigende modderpoel was veranderd. Waar we ’s nachts nog droomden van gemiddelden van 25 km/uur was de realiteit 11 km/uur en flink doortrappen. De koffie en appelgebak ik Bethanie aan het eind maakten veel goed. Een dag later stond het water een meter hoog op de weg en hebben we de ‘rivier’ (foto) moeten oversteken via de naastgelegen spoorbrug. Het slotstuk van deze week was een etappe van 169 km naar de grens met Zuid-Afrika. Eerst 125 km op gravel door de oneindige leegte van de woestijn (bij Fish River Canyon, foto). Aan het eind nog 45 km over asfalt, uiteraard wind tegen en heuvelop:-). Alles bij elkaar goed genoeg voor mijn langste dag op de fiets (9 uur) en een paar flink verzuurde bovenbenen.

Qua landschap is Namibië echt weergaloos. De eindloos uitgestrekte woestijn/steppes met de heuvel en canyons op de achtergrond zijn ronduit indrukwekkend (foto). Fietsen door dat landschap versterkt het gevoel van wijdsheid en desolaatheid. Om een indruk te geven, Namibië is groter dan Frankrijk en heeft circa 1,5 mln inwoners. Tot het eind van de eerste wereldoorlog is het een Duitse kolonie geweest om daarna onderdeel van Zuid-Afrika te worden. Sinds de jaren negentig is Namibië zelfstandig, maar de banden met Zuid-Afrika zijn nog steeds hecht. Zo is de Zuidafrikaanse ‘Rand’ ook in Namibië een geaccepteerd betaalmiddel, één op één gekoppeld aan de Namibië dollar.

Bij Fish River Canyon kampeerden we bij het Canyon Roadhouse, een voormalige werkplaats verbouwd tot restaurant met kampeerfaciliteiten. Wat dat betreft is Namibië echt een andere wereld. Ineens zijn er schone toiletten, warme douches en goede restaurants. Om het verleden van het Roadhouse duidelijk te maken zijn de tuin van het roadhouse en een deel van het restaurant volgebouwd met oude auto’s (vooral Chevrolet, foto).

Tot zover een laatste bericht uit Namibië, nog 5,5 dagen fietsen en dan zijn we in Kaapstad. Uiteraard dan meer over onze laatste fietsdagen en wellicht een eerste terugblik op de ‘oogst’ van vier maanden fietsen door Afrika.

Windhoek (Namibië)

Afgelopen week stondweer helemaal in het teken van het fietsen. Er waren ook nog wat problemen met visa aan de grens met Namibië (daarover later meer), maar met 825 km in 5 dagen (inderdaad 165 km/dag) was vooraf wel duidelijk dat het deze week vooral over het fietsen zou gaan.
De eerste dag was nog een opwarmertje met 140 km. De tweede dag stonden 160 km op het programma inclusief en ploegentijdrit over 40 km. Mijn fiets (mountainbike) en fietsconditie waren helaas niet toereikend om in het Nederlandse team te worden opgenomen. Toen ben ik maar voor de meute uitgefietst om finishfoto’s te kunnen maken. Er was geen vaste starttijd afgesproken, dus om zeker te weten dat ik als eerste bij de finish was heb ik er ook maar een tijdritje van gemaakt. Uiteindelijk ben ik in 1.17 gefinisht, net 5 minuten voor het (eerste) Deens team en dus net op tijd voor de foto’s. Het Nederlandse team (Bram, Bastiaan, Hendry en Bram) heeft uiteindelijk glansrijk gewonnen in 56 minuten met team USA op 2 (1.01) en team Canada (1.03) op plaats drie. Leuk om te doen zo’n tijdritje en het breekt de sleur van de tour een beetje.
De dag erna stond de langste etappe van de tour op het programma. 207 km, vlak, wind mee in de ochtend, tegenwind en flink wat regen in de middag. Mijn vaste fietsmaatje Shurez (Trinidad) was niet zo in vorm dus dat leverde mij veel kopwerk op. De dag eindigde bij de grens met Namibië, letterlijk en figuurlijk, want ondanks verschillende pogingen was de dame ter plaatse niet bereid Shurez een visum te verstrekken. De baas was vanwege de paasdagen niet aanwezig, dus er zat voor Shurez niets anders op dan te kamperen aan de grens en het de volgende dag weer proberen. Die ochtend zijn we met een groepje rijders en Sharita (tourleider) weer naar de grens gegaan. Na eindeloze pogingen (telefonisch) via het consulaat in Kaapstad, de immigratiedienst in Windhoek en op het vliegveld hebben we om 11.30 uur de handdoek in de ring moeten gooien en Shurez achter moeten laten. De enige mogelijkheid voor een visum was naar Gaberone afreizen en daar bij de ambassade een visum regelen. Dat betekent wel 800 km in de bus naar Gaberone en vervolgens nog 300 km in de bus naar Windhoek en dus geen tijd om te fietsen! Daar baalt Shurez verschrikkelijk van want tot nu toe had hij alles nog gefietst (EFI, Every Fucking Inch, in Tour d’Afrique termen). Ik hoop dat hij vandaag weer aansluit en mee kan fietsen richting Kaapstad. Helaas moest ik die dag nog 160 km fietsen, dus dat werd weer en lange tijdrit, alles wind tegen en hier en daar een bui. Uiteindelijk moest ik 15 km voor de finish stoppen omdat het echt te donker werd om verder te rijden. Om het fietsfeest compleet te maken heb ik de laatste dag meegefietst met de racers. Om een lang verhaal kort te maken, mijn dijbenen voelden aan het eind van die dag als beton, elke trap heuvelop deed pijn. De laatste kilometers richting Windhoek waren qua landschap wel weer een verademing met prachtige heuvels en schitterende vergezichten.
Ma goed met de 825 km van afgelopen week komt de finish nu wel echt dichtbij. Nog 8 dagen gravelwegen in Namibië (volgens Sharita het mooiste deel van de tour) en dan nog 6 dagen vlak asfalt in Zuid-Afrika. Maar goed nu eerst goed eten, alle praktische dingen regelen en zorgen dat ik klaar ben voor de volgende week. Met de kilometers van afgelopen wek en een avondje stappen in Windhoek is enig herstel wel dringend nodig.

Maun (Botswana)

Alweer een weekje verder en de kilometers vliegen in hoog tempo voorbij. Afgelopen week weer 800 km weggetikt in vijf dagen. Totaal zitten we nu ruim boven de 9.000 km, dus nog en kleine 3.000 km te gaan in de laatste drie weken. De tocht vanaf Livingstone was niet echt spannend, vlak, met en weinig veranderend landschap en de ‘Olifant snelweg´ door Botswana heeft zijn faam niet helemaal waargemaakt. Sommigen hebben wel een paar olifanten gezien, maar volgens de ´boswachter´ moeten er in het gebied dat we gepasseerd hebben tienduizenden zitten. Maar goed dat we bij Kasane zelf een safari hebben georganiseerd op de Chobe, een zijrivier van de Zambezi (zie foto´s). Een tochtje op het water is voor mij altijd goed, maar als dan ook nog de halve dierentuin op een presenteerblaadje voorbij komt… Voor de volledigheid heb ik ook nog een paar foto´s van de Victoria Watervallen bijgevoegd.
De safaritripjes zijn een welkome afleiding voor degenen die al vanaf Cairo op de fiets zitten. De nieuwe rijders zijn trouwens ook een aanwinst voor de groep. Het zijn vaak vrienden van groepsgenoten, dus de integratie verloopt over het algemeen soepel. En de frisse geesten zorgen meteen voor een opleving in de groep.
Met al dat gefiets van afgelopen week zijn we inmiddels in Maun, aan de rand van de Okavango Delta aangekomen. Voor vanmiddag staat een rondvlucht boven de Delta op het programma. Met de ervaring van Victoria Falls nog vers in het geheugen, volgens mij een mooie manier om snel een indruk te krijgen van de Delta. Nu alleen nog hopen dat het zonnetje echt door de wolken breekt. Dan komen ook de faciliteiten (zwembad) van onze laatste ´camping´ beter tot hun recht. We hebben af en toe nog wel eens een kampeerplek in de middle of nowhere, maar meestal hebben we tegenwoordig warme douches, internet, zwembad et cetera.
Ondertussen gaat de race ook nog steeds door. Paul Wolfe (oud prowielrenner, 55) staat al vanaf het begin bovenaan. En met het wegvallen van de nummer twee (Paul Spencer, 30) door malaria is z´n positie onaantastbaar geworden. De beide Paul´s waren echt 100% gefocussed op de race qua voorbereiding, voeding en manier van rijden. Vooral Paul Wolfe heeft geen trap teveel gedaan en tot ergernis van de mederacers vaak achter aan de groep gehangen (in vaktermen, andermans bordje leeg eten) om dan aan het eind toe te slaan. Niet echt leuk misschien, maar ja, als je echt wilt racen dan horen die spelltjes er gewoon bij denk ik dan maar. De gesprekken over tactiek en strategie zijn wel vermakelijk . Tot nu toe is Paul Wolfe een meester in de verdeel en heers techniek en daarmee steeds de lachende derde. Tot zover een bericht uit Maun. Over vijf (fiets)dagen zitten we alweer in Windhoek (Nambie).

Livingstone (Zambia, Victoria Watervallen)

Na een paar dagen doorfietsen vanuit Lusaka zijn we gisteren (14/4) aangekomen in Livingstone aan de Zambiaanse kan van de Victoria Watervallen. In 1992 heb ik samen met Tjerk (zie bericht vanuit Arusha) de watervallen al eens vanuit Zimbabwe bekeken. Toen was het meeste toerisme vanuit Zimbabwe georganiseerd. Twintig jaar later is er sprake van een omgekeerde wereld. Door het beleid van Mugabe zijnde meest toeristen aan de overkant weggejaagd en is het toerisme aan de Zambiaanse kant opgebloeid.
Livingstone is nu voor Afrikaanse begrippen een moderne en mooie stad met allerlei voorzieningen, inclusief de Waterfront Lodge waar wij verblijven. Terrasje aan het water met uitzicht op de waterdampen die opstijgen vanuit de watervallen (zie foto), er zijn erger dingen in het leven. En geheel tegen mijn gewoonte in heb ik mij later verleiden om vanmiddag met een helikopter een ritje te gaan maken boven de watervallen. Ben benieuwd hoe dat eruit gaat zien.
(Inmiddels ben ik een dag verder en een helikopterrit rijker. In alle opzichten een fantastisch tripje langs en over de watervallen. Vandaag nog even op de fiets de watervallen van dichtbij bekijken en dan morgen door richting Botswana)
Ondertussen zijn we in vele opzichten ook als groep weer een week verder. De regentijd hebben we nu wel echt achter ons gelaten, de kilometers vliegen voorbij en de finish komt in zicht De sfeer is dan ook aardig opgeklaard (ook bij mij, met dank voor de bemoedigende woorden via de weblog, mail en telefoon) en het gemopper van de afgelopen weken is weer verdwenen. De komende weken worden ook wel weer interessant omdat er vanaf morgen maar liefst 13 nieuwe rijders en stukje mee gaan rijden. Ben benieuwd hoe die zich een plekje in de groep gaan veroveren en hoe ze de lange etappes in Botswana (tot 210 km) zo fris van de lever doorkomen. We gaan het zien.
In het kader van de balorigheid van de afgelopen weken heb ik zelf nog een poging gedaan om mijn laatste wilde haren kwijt te raken (zie foto). Eerdere pogingen in Egypte en Ethiopië waren niet helemaal gelukt, maar deze keer was het resultaat helemaal naar wens :-) Inmiddels is de eerste hergroei alweer zichtbaar en het is niet helemaal uitgesloten dat daar tocht weer en paar wilde haren bij zitten.
Zambia is ook één van de weinige landen die we doorkruist hebben, waar het spoorwegennet nog redelijk functioneert. De brug bij de watervallen was ooit een belangrijke schakel in de beoogde van Zuid-Afrika naar Egypte. Voor Zambia is de spoorlijn via Tanzania naar Dar es Salaam van groot belang voor de export. Naast goederen is ook personenvervoer redelijk georganiseerd. Livingstone heeft een (relatief) modern station en een spoorwegmuseum. Daar ga ik morgen even kijken. Daarna gaat het weer door in stevig tempo richting Maun (Botswana). Vanuit Maun gaan we een kijkje nemen in de Okavango Delta.

Lusaka (Zambia)

Zoals aangekondigd hebben we afgelopen wek flink doorgekacheld. Met 140 km per dag gemiddeld schiet het lekker op. We zitten inmiddels dichtbij de 8000 km. Nog drie dagen fietsen en dan zitten we bij de Victoria Watervallen. Weer iets om naar uit te kijken.
Het landschap in Zambia was niet al te spectaculair. Een voortzetting van Malawi met veel landbouw (vooral mais), lagere heuvels en veel groen. Al heeft de beleving van saaiheid er natuurlijk ook wel mee te maken dat we al 12 weken onderweg zijn en de harde schijf een beetje vol begint te raken met nieuwe indrukken. Ondanks dat hebben de wisselende luchten af en toe voor spectaculaire plaatje gezorgd zoals op bijgaande foto.
Qua groepsdynamica was het wel weer een interessante week. Met af en toe een buitje, aanhoudende vermoeidheid en hier en daar een zieke liepen de irritaties de afgelopen week wel eens een beetje op. Ruzie over stoeltjes, een plekje in de rij voor het eten, klagen over de kwaliteit van de lunch of de gebrekkigheid van de route-informatie. Het hoort er kennelijk allemaal bij in deze fase van de tocht. De organisatie denkt dat op te lossen door eenvoudigweg het klagen te verbieden. Een beetje kort door de bocht. Een beetje afleiding (foto van mijn fietsmaatje Shurez uit Trinidad en Tobago) en elkaar aanspreken op de gezamenlijke verantwoordelijkheid om er een mooie tocht van te maken lijkt mij een beter idee. Maar eerlijk is eerlijk zelf had ik de afgelopen week ook wel eens de neiging om het eerste vliegtuig naar huis te nemen. Het valt niet altijd mee om in het strakke regime van een groep van 80 mensen mee te moeten gaan. Maar goed naar huis vliegen kan altijd nog en één ding is zeker, over vijf weken is dit avontuur afgelopen, dus ik kan er maar beter nog een paar weken van genieten. Beauty is in the eye of the beholder, dus daar hou ik mij aan! Een telefoontje naar Nederland of Congo en een opbeurend mailtje wil dan ook nog wel eens helpen :-)
Fysiek gaat het ondertussen prima. De extra maaltijden hebben mijn krachten weer helemaal terug gebracht en ik ben weer lekker aan het fietsen. Ik zal de extra maaltijden er voorlopig maar in houden, wie weet kan ik de komende weken dan ook nog een paar kilo´s terugpakken. Wat ook helpt is dat de etappes op asfalt minder zwaar zijn. Zelfs op de altijd pittige mandodagen (verplichte racedagen voor de racers) was ik na 150 km al om 14.00 uur binnen. Dat is ook wel eens een paar uur later geweest.
Gister al en beetje Lusaka verkend, boodschapjes gedaan en (hand)wasje gedraaid. Vandaag verder een beetje rondkijken en misschien nog een bezoekje aan de bamboe-fietsenfabriek.

Lilongwe (Malawi)

Weer wat geleerd! Ik heb bijna drie maanden gedacht dat ik met drie flinke maaltijden per dag wel voldoende calorieën binnen zou krijgen. Maar een week geleden werd duidelijk dat de vetreserves nu echt op zijn. Na zeven dagen heuvel op heuvel af zakte het tempo vrij dramatisch. En de opmerkingen over mijn gewichtsverlies bleven ook aanhouden.

l met al is wel duidelijk geworden en dat er meer calorieën nodig zijn om het lijf in conditie te houden. Na een paar dagen met een extra maaltijd rond 16.00 uur kwamen de krachten weer terug. Het gewicht zal nog wel even aan de lage kant blijven maar er zijn nog altijd wel zo’n 80 kg Peter over :-)
Ondertussen zijn we in Lilongwe (Malawi) aangekomen. Na een pittige klim vanuit Mbeya belanden we in een onwaarschijnlijk groen gebied met bananen, thee en verderop in het land heel veel tabak.
Na alle spannende offroad-tochten in Tanzania is het fietsen op asfalt in Malawi bijna saai te noemen. Het landschap is prachtig (foto) maar de uitdaging ontbreekt een beetje. Wel weer goed om een beetje bij te komen, met het oog op de 5000 km die we nog te gaan hebben. Een dagje kamperen aan Lake Malawi was wel erg relaxed, beetje uitwaaien, beetje op het strand rondhangen en genieten van een koud biertje en goed eten. Daarna zijn we in vier dagen strak naar Lilongwe gefietst, waar we weer twee rustdagen hebben.
Vanaf nu zijn de etappes wat langer en de landen wat kleiner, dus we schieten nu vrij snel via Zambia (Lusaka, Victoria Watervallen), Botswana (Okavango Delta) naar Namibië (bij Windhoek linksaf) naar Zuid-Afrika. Het vaste ritme is nu echt zodanig routine geworden dat het wel weer even wennen zal zijn om terug in het Nederlandse ritme te schieten. Vanochtend bijvoorbeeld was iedereen ondanks de rustdag op 6.00 uur op (dat is uitslapen, we staan meestal rond 5.00 op) en stond om 7.00 uur te trappelen voor de ingang van de ontbijtzaal. Gelukkig hebben ze hier ervaring met de TDA-groep, dus binnen een half uur had iedereen zijn ontbijt.
In Lilongwe is verder niet zoveel te zien of te doen, dus dat wordt een rustig dagje met misschien wel als hoogtepunt het uitdelen van 60 fietsen aan drie organisaties. CPAR (Canadese Hulp organisatie), Partners in Health (Gezondheidsorganisatie) en Emmanuel International krijgen elk 20 fietsen. OP die manier kunnen de artsen/verpleegsters en voorlichters veel meer mensen per dag bereiken en zo bijdragen aan en betere gezondheid van de mensen in Zuid-Malawi. OP de foto de vertegen-woordigers van CPAR (links) en Afrobikes (rechts). Afrobikes is de organisatie die de fietsen importeert en waar nodig aanpast aan de lokale omstandigheden.
Misschien een goed moment om iets te vertellen over het geld dat jullie bij elkaar gebracht hebben. Alles bij elkaar is er zo’n 3.600 Euro binnengekomen, goed voor zo’n 45 fietsen. Voor wie de schoen past, allemaal hartelijk bedankt voor jullie bijdrage! Ik heb geprobeerd het geld direct aan één project te koppelen, maar dat is niet gelukt. Het geld maakt nu deel uit van het fonds van de Tour d’Afrique organisatie en wordt gebruikt om op verschillende momenten tijdens de tour fietsen uit te delen. Het blijft leuk om te zien wat je allemaal kunt doen met een fiets in Afrika!