Kaapstad/Wageningen

Aan alles komt een eind, zelfs aan een fietstocht van Cairo naar Kaapstad. Na de rustdag aan de Oranjerivier was het ook in Zuid-Afrika toch nog wel stevig doorfietsen. De campings aan de Atlantische kust (inclusief duik in de (erg frisse) oceaan, zie foto) waren een cadeautje aan het eind van de fietstocht door Afrika.
De laatste dag stond geheel in het teken van de feestelijke intocht in Kaapstad. Na een ongekend luxe lunch aan het strand ging het in convooi met een paar honderd plaatselijk fietsers richting Kaapstad en Greenpoint Stadion. En passent hebben we nog een paar nieuwe fietspaden geopend die (na 34 jr voorbereiding)zijn geopend en moeten bijdragen aan het groene imago van Kaapstad. De laatste kilometers langs het oude -nu toeristisch fraai ontwikkelde - havengebied richting Greenpoint Stadion met uitzicht op de Tafelberg waren mooi en indrukwekkend. De onvermijdelijke ceremonie duurde als altijd te lang, maar als Nederlandse delegatie hebben we zo hier en daar de ceremonie een beetje op eigen wijze ingekleurd (zie foto's, over wilde haren gesproken :-).

Rest de vraag wat de fietstocht door Afrika nu eigenlijk heeft opgeleverd. Het is niet eenvoudig om daar nu al een sluitend antwoord op te geven, maar bij deze tocht een eerste aanzet.

Wat overheerst is het gevoel van een bijzondere ervaring en rijkdom van zoveel landen, landschappen, volkeren en contacten met medefietsers van over de hele wereld.
Ik geloof niet dat mijn wereldbeeld door de reis ingrijpend is veranderd. Wel is het besef versterkt dat Afrika cultureel zo anders is, dat ons alle bescheidenheid past bij het bedenken van 'oplossingen' voor Afrikaanse vraagstukken. Over het belang van noodhulp, basisinfrastructuur en onderwijs bestaat wat mij betreft geen twijfel. Maar verder is het toch vooral aan Afrika zelf om - binnen de randvoorwaarden van eerlijke handel - de eigen politiek, sociaal en economische ontwikkeling vorm te geven. Een mooi voorbeeld is de recente rol van de Afrikaanse Unie bij de revolutie / burgeroorlog in Libië. De Unie heeft nog een lange weg te gaan. Maar het is 10x beter dat de Afrikaanse leiders daar zelf werken aan een oplossing, dan wanneer de NAVO daar met het nodige geweld een oplossing probeert te forceren. Ik verwacht dat de Afrikaanse Unie op lange termijn een belangrijke bijdrage kan leveren aan meer stabiliteit en daarmee een gestage ontwikkeling van het hele continent.

Op een heel ander niveau heeft de reis mij een gevoel van tevredenheid en verwondering opgeleverd over de fysieke grenzen van mijn eigen lichaam. Het is bijzonder om te zien wat het lichaam qua hitte, qua, inspanning et cetera allemaal aan kan zolang het maar voldoende rust, voeding en drinken krijgt. Dat ging niet zonder slag of stoot maar met wat aanpassingen tijdens de tour ben ik uiteindelijk gezond en wel (wel 7 kg lichter) weer in Nederland terug gekomen.

In praktische zin was ik heel tevreden over mijn keuze voor de mountainbike (Merida). Met slechts 4 lekke banden (Schwalbe Marathon XR), een paar keer versnellingen bijstellen en af en toe een nieuwe ketting / tandwielen is de reis eigenlijk probleemloos verlopen. De topper had 71 lekke banden, inclusief een lekke band tijdens de intocht in Kaapstad.
Bij een volgende tocht zal ik wel meer aandacht besteden aan de fietsbroeken (last minute aankoop van matige fietsbroeken) en het zadel (beter uitttesten met lange fietstochten). Maar ook op dat vlak heb ik eigenlijk geen serieuze problemen gehad.

Heel anders ging het met de tent, na 8 breuken van tentstokken werden de stokken steeds een stukje korter en de tent steeds een stukje kleiner. Deze is dan ook in Kaapstad achtergebleven.

Tenslotte wil ik jullie graag bedanken voor de interesse voor mijn avontuur door Afrika. Het bijwerken van de weblog was voor mij een leuke manier om mijn ervaringen vast te leggen en te delen. De reacties hebben mij op lastige momenten echt geholpen om door te gaan en zoveel mogelijk te genieten van alles wat zich onderweg aandiende.

Oranjerivier (grens Namibië - Zuid-Afrika)

It ain’t over till the fat lady sings zeggen ze wel. Dat geldt zeker voor ons ritje door Namibië. In Windhoek was iedereen (inclusief mijzelf) al een beetje in de feeststemming. Nog ‘even’ door Namibië en dan nog een paar dagen Zuid-Afrika, piece of cake! Dat viel mee en tegen. Qua fietsen was het weer flink aanpoten, maar dat werd meer dan goed gemaakt door het landschap.

Qua fietsen was het weer als vanouds, 1000 km in 8 dagen (totaal is nu 10.900 km) grotendeels op gravelwegen is op zich al goed voor veel fietsplezier :-). Het wordt helemaal leuk als het dan ook nog een paar dagen flink gaat regenen. Dan ontstaan er ineens rivieren op de weg (foto) en hele wegen die in een modderpoel veranderen. Hoogtepunt was ons ritje naar Bethanie, 31 km gravel dat in de loop van de nacht in een zuigende modderpoel was veranderd. Waar we ’s nachts nog droomden van gemiddelden van 25 km/uur was de realiteit 11 km/uur en flink doortrappen. De koffie en appelgebak ik Bethanie aan het eind maakten veel goed. Een dag later stond het water een meter hoog op de weg en hebben we de ‘rivier’ (foto) moeten oversteken via de naastgelegen spoorbrug. Het slotstuk van deze week was een etappe van 169 km naar de grens met Zuid-Afrika. Eerst 125 km op gravel door de oneindige leegte van de woestijn (bij Fish River Canyon, foto). Aan het eind nog 45 km over asfalt, uiteraard wind tegen en heuvelop:-). Alles bij elkaar goed genoeg voor mijn langste dag op de fiets (9 uur) en een paar flink verzuurde bovenbenen.

Qua landschap is Namibië echt weergaloos. De eindloos uitgestrekte woestijn/steppes met de heuvel en canyons op de achtergrond zijn ronduit indrukwekkend (foto). Fietsen door dat landschap versterkt het gevoel van wijdsheid en desolaatheid. Om een indruk te geven, Namibië is groter dan Frankrijk en heeft circa 1,5 mln inwoners. Tot het eind van de eerste wereldoorlog is het een Duitse kolonie geweest om daarna onderdeel van Zuid-Afrika te worden. Sinds de jaren negentig is Namibië zelfstandig, maar de banden met Zuid-Afrika zijn nog steeds hecht. Zo is de Zuidafrikaanse ‘Rand’ ook in Namibië een geaccepteerd betaalmiddel, één op één gekoppeld aan de Namibië dollar.

Bij Fish River Canyon kampeerden we bij het Canyon Roadhouse, een voormalige werkplaats verbouwd tot restaurant met kampeerfaciliteiten. Wat dat betreft is Namibië echt een andere wereld. Ineens zijn er schone toiletten, warme douches en goede restaurants. Om het verleden van het Roadhouse duidelijk te maken zijn de tuin van het roadhouse en een deel van het restaurant volgebouwd met oude auto’s (vooral Chevrolet, foto).

Tot zover een laatste bericht uit Namibië, nog 5,5 dagen fietsen en dan zijn we in Kaapstad. Uiteraard dan meer over onze laatste fietsdagen en wellicht een eerste terugblik op de ‘oogst’ van vier maanden fietsen door Afrika.