Lake Tana (Bahir Dar)

Na de acht dagen vanaf Khartoem nu een heel korte etappe van slechts twee dagen van Gonder naar Lake Tana. De etappe-indeling is niet altijd even goed te volgen. Maar goed, voor velen was het wel erg prettig want de maag- en darmproblemen heersen nog steeds.  Ondanks dat – en de lastige kinderen even vergetend - is het heerlijk fietsen in Ethiopië.  Lekkere temperatuur, fraai landschap en niet al te steile hellingen. Bahir Dar aan Lake Tana is vooral bekend van de drie kloosters op een paar eilandjes. Ze staan op de werelderfgoed lijst, en zijn dus eigenlijk verplichte kost. Maar na eerdere ervaringen met zeer langdradige tours in Egypte, heb ik besloten om deze attractie maar te laten lopen en lekker het stadje te verkennen, mijn e-mail een beetje bij te werken en misschien nog een fietstochtje te maken naar de watervallen.

 Om de moraal na alle ziektegevallen weer een beetje op te poetsen, had de organisatie ook bedacht om een feestje te organiseren. Thema van het feest ‘Where are you go’ Dat is wat de kinderen meestal roepen naast you, you, you en  money, money, money. Tot mijn verrassing was bijna iedereen verkleed. Zelf had ik mij in de oranje tape gewikkeld die ze normaal gebruiken om de route mee te markeren. Pete the plumber (hij is ook echt loodgieter) uit Zuid-Afrika had er wel helemaal een feest van gemaakt (zie foto). De andere foto geeft een beeld van een  ritueel dat we regelmatig aan het eind van de middag zien. Het vee dat richting stal gaat, deze keer met een ezeltje voorop. Ongelooflijk wat ezels kunnen. Ik heb ze gezien in de grote hitte in Soedan maar ook in de kou bergen beklimmend in Bhutan. En altijd met zware lasten.

Wat na drie landen ook opvalt is het verschil in de auto’s die er rondrijden en de spiegel die ze vormen van de geschiedenis van het land. In Egypte rijden nog heel veel oude Peugeot 504 rond, vooral  als taxi. Indirect verraden de auto’s een sterke band met Frankrijk in de jaren 70. In Soedan zijn  vooral in de touringcars de Chinese invloed onmiskenbaar (ook de snelwegen zijn grotendeels met Chinees geld aangelegd). In Ethiopië is de invloed van de Sovjet-Unie nog duidelijk zichtbaar aan de vele oude bussen gebouwd volgens het robuuste Oostblok model. Geld voor nieuwere modellen is er kennelijk (nog) niet. Tot die tijd is het een kwestie van ‘adem inhouden’ als zo’n bus met roetdampen en al passeert . Maar in alle landen is wel duidelijk dat vanaf de jaren 80 Toyota de slag in Afrika heeft gewonnen. Samen met de Tuc Tuc’s die uit India zijn komen overwaaien.

Tot zover mijn bericht uit Bahir Dar, met dank aan Charlotte want vanuit Ethiopië heb ik helaas geen toegang tot mijn weblog. De website http://www.blogspot.com/ wordt hier geblokkeerd, net als Facebook en LinkedIn in Soedan.  In het verleden zijn de sites kennelijk gebruikt om betogingen te organiseren, vandaar de censuur. Via een mailtje naar Kongo lukt het vooralsnog prima om de weblog een beetje actueel te houden. 

Gonder (Ethiopië)

Na de eerste schermutselingen in Egypte en Noord-Soedan was het de afgelopen 8 dagen echt andere koek. Sinds Khartoem is het hard werken op de fiets.  Lange etappes, hitte (45 graden in de schaduw), tegenwind,  slechte wegen met wasbordprofiel en veel klimwerk hebben geleid tot een kleine veldslag in het peloton.  Valpartijen, vermoeidheid,  diarree,  griep en combinaties verplichtten menigeen tot een dagje in de ‘bus’.  Nadat ik mijzelf had laten verleiden om een paar dagen met de kopgroep mee te rijden, was ook bij mij de grens wel bereikt. Gelukkig zonder schade aan lijf en leden.  De laatste twee dagen in Ethiopië heb ik het  weer een beetje rustig aan gedaan en nu met twee rustdagen in het verschiet komt alles weer op zijn pootjes terecht. Veel van geleerd zullen we maar zeggen. Ook de laatste uren op het wasbordprofiel gingen een stuk beter. Door de bandenspanning flink te verlagen wordt het comfort een stuk beter. De kans op lekke banden wordt wel groter, maar met twee lekke banden tot nu toe is ook dat redelijk onder controle.

Ondertussen zijn we in Gonder aangekomen, de hoofdstad van Ethiopië in de 17^e eeuw. Volgens de reisgids zijn de restanten van de Koninklijke paleizen zeer de moeite waard. Dat ga ik morgen ontdekken. Vandaag staat in het teken van wassen, fietspoetsen en de contacten met Nederland en Kongo bijwerken.

De overgang van Soedan naar Ethiopië is wel spectaculair. Vrijwel direct na de grens gaat het vlakke woestijnlandschap over in heuvel/bergachtig gebied vergelijkbaar met de Pyreneeën.  Hard werken op de fiets maar de beloning in de vorm van schitterende vergezichten maakt het zeer de moeite waard. Door de hoogte zijn de temperaturen hier ook een stuk aangenamer en is er ook veel meer begroeiing. Grote delen van Ethiopië worden voor landbouw gebruikt (koffie, graan en veeteelt), 40% van de bevolking werkt in de landbouw die voor 80% bijdraagt aan de export van het land. Ondanks dat is ondervoeding nog steeds een groot probleem in Ethiopië.  Op één van onze kampeerplaatsen, naast een boerderij, hebben we van dichtbij een dagje in het leven van een Ethiopische boer kunnen aanschouwen. Het vrijwel ontbreken van tractoren is daarbij een duidelijk verschil met de landbouw in Soedan.

Het karakter van de bevolking is – merkbaar vanaf de fiets - sterk veranderd. Het enthousiasme voor de fietstocht is over het algemeen groot, maar er zijn ook kinderen die de fietsers vragen om geld of belagen met stokken en stenen.  De langzame klimmers hebben het bergop extra zwaar, omdat er kinderen aan hun fiets gaan hangen of al fietsend spullen uit de zadeltasjes pikken.  Bij alle mooie kanten van de reis is de ‘roze bril’ met deze kanttekeningen wel snel afgelegd. Tot zover een bericht vanaf het terras van hotel Goha in Gonder, met op de achtergrond een prachtig uitzicht over de stad.

Khartoem

Weer vier dagen verder zijn we van Dongola naar Khartoem gefietst. Zo’n 500 km, dus keurig volgens het gemiddelde dat ons in 120 dagen naar Kaapstad zal brengen. Inclusief de dagen vanaf Wadi Haifa hebben we zes dagen alleen maar Woestijn gezien. Eerst nog wel langs de Nijl. Dus dan was er af en toe nog wel een overnachting met 'zwembad', maar de laatste vier dagen was het alleen woestijn. Dan is het wel grappig om te zien dat je na een paar dagen al anders naar de woestijn gaat lijken. Het Noordelijk deel van Soedan is meer rots- en bergachtig, tussenin ligt een stuk puur zand, met veel dode kamelen langs de kant van de weg en richting Khartoem wordt het langzaam wat groener met hier en daar een boompje.  Het levert in ieder geval vaak mooie foto’s op. Maar helaas af en toe ook een stormachtig windje en dan blijkt de tent toch niet helemaal zandproof :-)

Zes dagen woestijn laten ook zien hoe eenvoudig het leven kan zijn zonder krant, TV, radio et cetera. Af en toe komt er via internet, mail of een telefoontje wel wat informatie door, bijvoorbeeld over de ontwikkelingen in Egypte. Maar voor de rest is het gewoon optaan, fietsen, eten, drinken, slapen en tussendoor tijd voor gezelligheid of voor een goed boek.

De overnachtingen zijn overigens prima verzorgd. Als we aankomen is er altijd soep (nog een voordel als je flink doorfietst is die nog warm), een paar uur later wordt een warme maaltijd geserveerd (meestal pasta of rijst met een goed gevulde saus en af en toe een salade. ’s Ochtends bestaat het ontbijt meestal uit pap of muesli met melk en daarnaast pitabroodjes met pindakaas, honing et cetera.

Verder verloopt de reis nog steeds prima. Het fietsen gaat steeds makkelijker en de zadelpijn is ook een stuk minder geworden, vooral door harder te gaan fietsen.  Daarmee zit ik per dag minstens een uur minder in het zadel en de hogere druk op de pedalen verlaagt de druk op het zadel/achterwerk aanmerkelijk. Na twee weken warmdraaien voelde ik mij sterk genoeg om  in een snellere groep mee te fietsen. Voor de insiders mijn gemiddelde snelheden zijn opgelopen van 21 km/uur in week één, via 25 km/uur in week twee naar 29 km/uur in week drie. Veel harder zal het voorlopig wel niet gaan. Want over twee dagen gaan we richting Ethiopië met zijn gravelwegen en fraaie heuveltoppen. In combinatie met de gemiddelde temperatuur van 35 graden wordt het dan wel echt anders.